Hoi en voor alle nieuwe lezers: welkom!
Wekelijks deel ik in deze nieuwsbrief een stukje van mijn brein met de wereld. Omdat mijn interesses nogal wijd uiteenlopend zijn, heeft deze mail een vaste opbouw:
1. Lessons learned: waarin ik mijn belangrijkste inzicht van die week deel.
2. Aanraders: waarin ik mijn aanraders om te lezen/luisteren/volgen/bekijken deel.
Deze week is het nogal een feministische versie wat betreft de aanraders, maar het gaat ook over of plezier eigenlijk functioneel is, het Amerikaanse hoger onderwijssysteem en meer. Heb je vragen, feedback of anders? Altijd leuk als je mailt!
Daar gaat ‘ie dan:
LESSONS LEARNED
Gisteravond zat ik op de fiets en bedacht ik me ineens: er is helemaal geen causaal verband tussen hoe serieus en hoe functioneel iets is.Soms lijkt het of serieus zijn een voorwaarde is voor productiviteit of zinnigheid. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het is niet zo dat hoe minder je lacht of lol hebt, hoe meer waarde datgene wat je doet krijgt.
Als ik op scholen kinderen of jongeren spreek, dan maken ze vaak een onderscheid tussen de dingen die in het klaslokaal gebeuren en alles daarbuiten. In het klaslokaal leren ze en daarbuiten doen ze niks, of leuke dingen. Vorige maand interviewde ik in het kader van een pilot een hoop leerlingen op een middelbare school. In de pilot hadden leerlingen niet één certificaat of cijfer gekregen voor het afronden van een module, maar in plaats daarvan hadden ze open badges (online bewijzen) gekregen voor alle vaardigheden en kennis die ze hadden opgedaan. Ik besprak met hen wat ze hiervan vonden en hoe de open badges hen wel of niet motiveerden om meer te leren. Ik vroeg ook naar de dingen die ze buiten school leerden. Zo bleek dat een jongen al jaren de boekhouding van het bedrijf van zijn vader doet en een meisje ‘chef klantvriendelijkheid’ is bij de supermarkt waar ze een baantje heeft. Toen ik vroeg of ze de kennis en skills uit deze ervaringen ook als leren zagen antwoordden ze: ‘nee joh, want dat vind ik leuk!’.
Zelf merk ik dat ik soms een meer voldaan gevoel heb als een werkdag serieus was. Dan heb ik het idee dat ik productiever was. Dat ik op een dag waarop ik veel lach vaak evenveel, of misschien zelfs meer voor elkaar krijg, vergeet ik dan even.
Tot gisteravond dus. Want niet alles hoeft leuk te zijn, maar het mag wel.
AANRADERS
Om te lezen:
Ik hou van Jacinda Ardern. De politiek is denk ik niet mijn voorland, maar als ik over de premier van Nieuw-Zeeland lees, dan begin ik altijd even te twijfelen. In september vorig jaar had ik de kans op het jubileum van de BKB om bij een interview via Skype met haar aanwezig te zijn. Op basis van die interactie via beeldscherm durf ik te zeggen: ze is nog bewonderenswaardiger in het ‘echt’. In dit stuk van de Correspondent wordt haar keuze om een authentiek vrouwelijk leider te zijn beschreven en vergeleken met andere vrouwen en mannen met veel macht. Dit gebeurt op basis van het boek Women & Power, dat sowieso een aanrader is!
Om te bekijken:
In zijn eerste aflevering van het nieuwe seizoen Zondag met Lubach legt Arjen Lubach op grappige en vooral extreem begrijpelijke wijze uit wat er mis is met het kapitalisme. Ik heb nog nooit iemand het effect van durfkapitaal zo laagdrempelig horen uitleggen. Bekijk het hier.
Ik was afgelopen week veel bezig met de rechtszaak waarin Harvey Weinstein (nu ik dit schrijf inmiddels) schuldig is bevonden van aanranding en verkrachting. Onder andere deze video waarin een portret geschetst wordt van Donna Rotunno, Weinsteins advocaat, gaf me inzicht in haar beweegredenen. Iedereen heeft recht op verdediging en de onschuldpresumptie, dat zeker. Maar haar redenering rond minuut 8:00 waar ze stelt dat vrouwen moeten begrijpen dat sommige acties gevolgen hebben, is er wat mij betreft eentje waar we tegen moeten vechten tot deze van de aardbodem verdwenen is. Ongewenst seksueel gedrag is namelijk nooit geoorloofd.
Ik las dit kwetsbare en enorm krachtige stuk van Milou Deelen over haar schaamlipcorrectie en wat dat zegt over haar feminisme.
Een langer stuk van Amia Srinivasan zette me aan het denken over hoe seksueel plezier politiek wordt beïnvloed. Does anyone have the right to have sex? heet het.
Om te luisteren:
Ik hing aan de lippen van Ben Nelson tijdens deze podcast . Ben is de oprichter van the Minerva Project, een universiteit zonder campus. Bij Minerva wonen bachelor studenten ieder semester in een andere wereldstad. De podcast gaat enerzijds over de Liberal Arts and Sciences opleiding van Minerva, zoals Liberal Arts and Sciences ooit bedoeld is. Daarnaast legt Ben uit hoe het kan dat bacheloropleidingen zo verschrikkelijk duur zijn. Interessant als je zelf Liberal Arts hebt gestudeerd, maar ook als je het universitaire organisatiesysteem beter wilt begrijpen. Wist je bijvoorbeeld dat Amerikaanse universiteiten $10.000,- per jaar per student betalen om mee te doen aan sportcompetities? Dat is dus niet per atleet, maar per student! Viel mijn mond even van open.
Ter afsluiting een quote van Johanna Hedva die ik o zo mooi vind:
The most anti-capitalist protest is to care for another and to care for yourself. To take on the historically feminized and therefore invisible practice of nursing, nurturing, caring. To take seriously each other's vulnerability and fragility and precarity, and to support it, honor it, empower it. To protect each other, to enact and practice community: a radical kinship, an interdependent sociality, a politics of care.
Dat was ‘m weer. Tot volgende week!
Maak er iets moois van vandaag,