Hoi en voor alle nieuwe lezers: welkom!
Ik hoop dat je een fijne week had. Wekelijks deel ik in deze niewsbrief een stukje van mijn brein met de wereld. Omdat mijn interesses nogal wijd uiteenlopend zijn, heeft deze mail een vaste opbouw:
1. Lessons learned: waarin ik mijn belangrijkste inzicht van die week deel.
2. Aanraders: waarin ik mijn aanraders om te lezen/luisteren/volgen/bekijken deel.
Heb je vragen, feedback of anders? Altijd leuk als je mailt!
Daar gaat ‘ie dan:
LESSONS LEARNED
Deze week heb ik me opnieuw flink verdiept in de Theorie van Positieve Desintegratie. Deze theorie van Poolse psychiater Kazimier Dabrowski stelt dat sterke emoties een katalysator zijn voor persoonlijke ontwikkeling. Hij onderscheidt verschillende lagen van menselijke ontwikkeling, waarbij extreme emoties of angsten steeds mogelijkheden zijn om door te ontwikkelen naar een volgende laag. Wat ik mooi vind aan de theorie van Dabrowski, is dat zo iedere crisis een kans wordt om te groeien.
Sterker nog: crisis is in zeker mate nodig voor groei. In een wereld waarin veel mensen ervan overtuigd lijken dat deze maakbaar is, schijnt crisis soms het resultaat van je eigen slechte werk. Had je maar beter je best moeten doen, de juiste mensen moeten kennen, meer moeten mediteren of je ego de kop in moeten drukken. Soms vergeet ik zelf ook dat angst, pijn en verdriet erbij hoort en dat het eigenlijk cadeautjes van het leven zijn. Iedere angst of zware emotie is een aangereikte kans om te groeien. Gevaarlijk hierbij is dat je weer kunt vervallen in maakbaarheidsdenken. Het is namelijk niet zo dat lijden synoniem is aan groei. Daar moet je wel iets voor doen. Je moet de crisis namelijk aangaan. Hoe je dat doet? Daar is geen stappenplan voor, maar belangrijke elementen zijn in ieder geval voelen wat je voelt en reflecteren alsof je leven ervanaf hangt.
Als je gelooft dat de wereld maakbaar is, dan is iedere crisis een aanslag op dat geloof. Je kunt dan heel boos worden op de wereld dat zij je niet heeft gegeven wat je geëist hebt. Of heel boos op jezelf, odat je niet genoeg je best hebt gedaan. Als je dit geloof echter los kunt laten en je erbij neerlegt dat de wereld een grote oneerlijke chaos is, dan kun je een crisis aangaan. Niet om te krijgen wat je eist van het leven, maar om te ontdekken wat je van het leven mag leren.
AANRADERS
Om te lezen:
Ik las dit artikel van Collaborative Fund over het publieke sentiment vlak voor de economische crisis in 1929. Spoiler: niemand zag het aankomen. Interessant aan dit artikel vond ik de stelling dat alles achteraf altijd makkelijker te verklaren is. Daardoor lijken dingen soms onvoorkomelijk, maar eigenlijk was het gewoon stom toeval:
It’s hard to imagine alternative paths of history when the actual path is already known. So things always look more inevitable than they were.
Wist je dat niet iedereen zijn gedachten hoort als een interne monoloog? Ik dus niet. Eerder zag ik er al iets over op Twitter, maar toen ik dit weekend dit artikel las, ging ik zelf op onderzoek. Of nou ja, onderzoek…. Ik appte 5 vrienden en vroeg rond op Instagram. Zelf heb ik bijna de hele dag door een gesprek met mezelf. Mijn gedachten hoor ik als een soort interne monoloog. Nu blijkt dat lang niet iedereen dit heeft. Sommige mensen zien hun gedachten alleen als woorden (maar horen ze dus niet) of plaatjes. Super fascinerend. Op een dag, als ik tijd heb, zoek ik uit hoe dit neurologisch zit.
Om te volgen:
Begin deze maand was de New York Fashion Week. Enerzijds betekent dit smullen van de prachtige werken van designers en kunstenaars (deze show van Marc Jacobs vol dans vond ik bijvoorbeeld fantastisch), maar tegelijkertijd zijn de fashion weeks ook een ‘not-so-friendly’ reminder aan de weinig inclusieve en representatieve staat van de fashion industrie. Extra blij werd ik daarom toen ik the Chain ontdekte. Een organisatie opgericht door twee vrouwen, die herstellende zijn van een eetstoornis, om andere vrouwen in de fashion en entertainment industrie te steunen. In New York hingen tijdens de fashion week bijvoorbeeld deze posters van the Chain:
Om te bekijken:
Ik keek deze video van Lotte van Lith. Lotte schrijft prachtig over het mooie en vreselijk moeilijk aan mens zijn. Als je geïnteresseerd bent bent in dingen als creativiteit, ontwikkeling van identiteit en het ontplooien van je talenten dan is ze zeker iemand om te volgen. Moet je overigens niet bang zijn om jezelf flinke (filosofische) vragen te stellen over jezelf. De video die ik je deze week aanraad, gaat over individuele ontwikkeling ten opzichte van de ontwikkeling van de groep in het onderwijs.
Om te luisteren:
Op zaterdagochtend luister ik altijd naar de Podcast over Media met Erns-Jan Pfauth en Alexander Klöpping. Ik vind het de perfecte combinatie van twee vrienden die ouwehoeren en daadwerkelijk interessante analyses en inzichten. In de aflevering van vorige week bespreken Alexander en Ernst-Jan (in de eerste 10 min. ofzo) het einde van DWDD. Interessant hieraan vond ik de grilligheid van carrièrepaden die hiermee even zichtbaar wordt. Alexander schuift voor het eerst bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel als hij begin 20 is, op dat moment stagiaire van Jort Kelder. In de podcast benoemt Alexander het belang van dit moment in zijn carrière. Ondanks dat hij overduidelijk talent heeft, was hij misschien wel nooit geweest wat hij nu is, als hij niet steeds aan tafel was gevraagd bij DWDD. In het licht van bovenstaande artikel van Collaborative Fund is dan weer de vraag: kunnen we ons überhaupt wel echt voorstellen hoe dit anders had kunnen lopen?
Dat was ‘m weer. Tot volgende week!
Maak er iets moois van vandaag,